19 czerwca odbyła się prelekcja „Prymasi i Prymasostwo”, którą wygłosił prof. Jan Wiesław Wysocki z UKSW w Warszawie. Nawiązywała ona do obchodzonej w 2017 roku 600. rocznicy ustanowienia tej godności w kościele polskim.
Prelegent przedstawił genezę przyznania tytułu prymasowskiego dla Kościoła gnieźnieńskiego, prerogatywy i obowiązki, które ten tytuł niósł ze sobą, przypominając, że arcybiskupi gnieźnieńscy noszą tytuł Prymasa Polski od pierwszej połowy XV wieku, a jego właściwe ustanowienie godności prymasowskiej dla całego Kościoła polskiego nastąpiło przy poparciu króla Władysława Jagiełły podczas soboru w Konstancji (1414-1418). Tytuł ten otrzymał metropolita gnieźnieński Mikołaj Trąba. Taką informację przekazał nam ówczesny polski historyk Jan Długosz, gdyż dokument soborowy nie zachował się do naszych czasów.
Autor publikacji „Prymasi i prymasostwo w dziejach państwa i narodu polskiego” podkreślił, bazując na materiałach zawartych w powyższej publikacji, będącej plonem sesji naukowej zorganizowanej w 1999 roku pod patronatem prymasa Polski, kardynała Józefa Glempa , znaczenie tej godności w okresie PRL i rolę kard. Stefana Wyszyńskiego. Jego osobisty autorytet, wyjątkowe cechy osobowości oraz szczególna sytuacja Kościoła za „żelazną kurtyną”, pozwoliły stworzyć model posługi prymasowskiej na skalę dotąd nieznaną. Udało się uzyskać przestrzeń wolności dla Kościoła, jaką nie cieszył się w żadnym z krajów bloku komunistycznego.
Prelegent poruszył również kwestię listu mec. Karola Głogowskiego do papieża Jana Pawła II z 1982 r., zawierającego wniosek o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego zmarłego prymasa Wyszyńskiego. Wspomniał także o inicjatywie przyznania Prymasowi Tysiąclecia Pokojowej Nagrody Nobla.
Prymasi polscy niezależnie od historycznej ewolucji tego urzędu, przez wieki pełnili role nie tylko religijno-kościelne, ale i polityczne, mężów stanu, m.in. interreksów oraz moralno-społeczne, szczególnie w dramatycznych okresach dziejów państwa i narodu polskiego, jak czasy rozbicia dzielnicowego, rozdarcia kraju przez trzech zaborców, okupacji niemiecko-sowieckiej oraz w latach PRL. Była to rola duchowych przywódców narodu i moralnych autorytetów życia publicznego.